Proces przekształcania polimerów polipropylenowych i poliestrowych w włókninę nie jest tak zły, jak przetwarzanie tworzyw sztucznych, ale nadal zużywa dużo energii. Produkcja włóknin wymaga obróbki cieplnej, ciśnieniowej i innych maszyn, które generują gazy cieplarniane, które nie są tak przyjazne dla środowiska jak surowce organiczne. Dlatego wielu producentów tego typu tkanin zaczęło stosować przyjazne dla środowiska polimery, które pochodzą z zasobów odnawialnych zamiast surowców ropopochodnych.
Niektóre polimery biodegradowalne opierają się na polisacharydach występujących naturalnie lub na bazie petrochemii, polimerach termoutwardzalnych z olejów roślinnych lub polimerach syntetycznych z dodatkami odpowiedzialnymi za foto-, okso- i biodegradację (Farrington i in., 2005). Podczas degradacji polimery długołańcuchowe ulegają hydrolizie do oligomerów o niższej masie cząsteczkowej w wyniku działania mikroorganizmów w obecności wody i tlenu. Reakcję przyspiesza dodatek kwasu lub zasady oraz wpływ temperatury i wilgotności.
Polimery ulegające biodegradacji zwykle nie są zanieczyszczane przez glebę, w której są zakopywane lub kompostowane. Mogą jednak zanieczyścić glebę dwutlenkiem węgla, metanem, wodą i humusem (Farrington i in., 2007).
Agrotekstylia wykonane z tych biodegradowalnych materiałów mogą mieć różnorodne zastosowania. Można je stosować do ochrony gleby przed erozją, do zatrzymywania wilgoci i składników odżywczych na polu oraz do tłumienia wzrostu chwastów. Niektóre z tych agrotekstyliów mogą nawet pomóc zwiększyć plony poprzez zmniejszenie zapotrzebowania na nawozy.
Biodegradowalność agrotekstyliów zależy od zawartości celulozy, krystaliczności i temperatury. Najlepsze agrotekstylia do stosowania w celu kontroli erozji to te o wysokiej zawartości celulozy i niskiej krystaliczności. Agrotekstylia należy namoczyć w wodzie na około dwie godziny, aby zapewnić ich całkowite nasycenie przed badaniem pod kątem biodegradowalności.
Badano biodegradowalność mat sanitarnych z włókniny, które zszyto z włókien jutowych i konopnych. Wyniki wykazały, że biodegradowalność tych mat sanitarnych była zadowalająca na podstawie oceny sensorycznej i analizy wytrzymałości na rozciąganie. Maty sanitarne, które charakteryzowały się najwyższym stopniem biodegradowalności to te o dużej zawartości włókien krótkich. Maty sanitarne, które charakteryzowały się najniższą biodegradowalnością, to te o największym stężeniu długich włókien. Dzieje się tak dlatego, że dłuższe włókna mają bardziej wyraźną odporność na degradację mikrobiologiczną niż krótkie włókna.
